Psychoterapia psychodynamiczna została wypracowana na bazie dorobku psychiatrii oraz koncepcji psychoanalitycznych, które zakładają, że życie psychiczne człowieka ma część nieświadomą (wewnętrzne konflikty, potrzeby, wzorce relacji), która wymaga refleksji w czasie psychoterapii. Proces psychoterapii opiera się na relacji terapeutycznej i systematycznych spotkaniach (jeden, dwa lub trzy razy w tygodniu). W czasie spotkań Pacjent swobodnie dzieli się swoimi myślami i skojarzeniami a terapeuta tworzy hipotezy o życiu psychicznym Pacjenta, biorąc pod uwagę przedstawiane treści i zjawisko przeniesienia i przeciwprzeniesienia w relacji terapeutycznej.
Psychoterapeuta pracujący w nurcie psychodynamicznym jest mało dyrektywny. Pomijając początkowe sesje poświęcone na zebranie szczegółowego wywiadu diagnostycznego, większa aktywność leży po stronie pacjenta, którego rolą jest dzielenie się swoimi przemyśleniami, uczuciami, relacjami ze swojego życia.
Tutaj to pacjent zaprasza terapeutę do tego, by był tym, który będzie go asekurował w drodze na sam szczyt, aż do uzyskania umiejętności i pewności, że z wejściem na kolejne szczyty poradzi sobie sam. Nowe rozumienie rzeczywistości i siebie, daje Pacjentowi możliwość pozytywnych zmian w funkcjonowaniu psychicznym i interpersonalnym.
Psychoterapia systemowa jest formą terapii, która zajmuje się relacjami, komunikacją i strukturą grup ludzkich, takich jak rodziny, pary czy zespoły. Pomaga w rozwiązywaniu konfliktów, poprawianiu współpracy i zrozumieniu siebie i innych.
U podstaw tego nurtu leży odkrycie, że na funkcjonowanie osoby wpływają nie tylko jej osobiste psychiczne ograniczenia, ale także system małżeński i rodzinny, z którego pochodzi i w którym obecnie żyje. Odkrycie to sprawiło, że terapeuci systemowi zaangażowali się w pracę nad całym systemem małżeńskim czy rodzinnym. Nieraz bowiem to on wymaga poprawy, aby jednostki w nim funkcjonujące mogła wyzbyć się negatywnych objawów.
Psychoterapia systemowa skoncentrowana jest na tym, co we wzajemnej interakcji małżeńskiej lub rodzinnej przeszkadza w osiąganiu dobrostanu poszczególnych osób. Zmierza do nazywania, przepracowywania i przekraczania tych trudności. Sesje w parze lub rodzinie poświęcone są analizie komunikacji, różnicy zdań, kłótni i nieporozumień, aby lepiej zrozumieć mechanizm ich powstawania i konsekwencje.
Przedmiotem pracy bywa również małżeńska i rodzinna historia, i sposób jej pojmowania przez poszczególnych członków. Także wzorce i przekazy międzypokoleniowe, które w sposób negatywny mogą wpływać na sposób funkcjonowania. Coraz lepsze poznanie różnych mechanizmów psychologicznych, pogłębianie zdolności do lepszego wzajemnym słuchania i zrozumienia z czasem prowadzi do konsolidacji i bardziej efektywnego funkcjonowania danego małżeństwa i rodziny. W zależności od złożoności problemów terapia systemowa może trwać od kilku do kilkudziesięciu sesji, czasem więcej. Spotkania z terapeutą lub parą terapeutów zwykle odbywają się raz na dwa tygodnie, chyba że zasadna okaże się inna częstotliwość.
Psychoterapia poznawczo-behawioralna jest jedną z najbardziej rozpowszechnionych współcześnie form leczenia problemów związanych ze zdrowiem psychicznym. koncentracją na triadzie, w której skład wchodzą myśli, emocje i zachowania. Przy analizie relacji między tymi trzema składnikami, w ujęciu poznawczo-behawioralnym zakłada się przede wszystkim, że to myśli są czynnikiem podstawowym, który nie tylko czasowo poprzedza emocje oraz zachowania, ale jest również ich źródłem.
Praca polega na dotykaniu konkretnych tematów lub wykonywaniu ćwiczeń proponowanych przez terapeutę, na edukacji i na zadaniach wykonywanych poza sesjami. Psychoterapeuta jest aktywny i mówi więcej niż ma to miejsce w innych modalnościach terapeutycznych. Spotkania odbywają się zwykle raz w tygodniu, a terapia zazwyczaj jest krótkoterminowa.
W tym nurcie pacjent może przepracować określony problem, zająć się danym wycinkiem swojej rzeczywistości, nie dotykając innych obszarów. Może chcieć dojść do konkretnej bazy w drodze na szczyt, i jeśli ma przekonanie, że dalej poradzi sobie bez przewodnika – iść dalej bez niego.
Z terapii poznawczo-behawioralnej wywodzą się takie kierunki działań psychoterapeutycznych jak: mindfulness (praktyka uważności), terapia akceptacji i zaangażowania (ACT, z ang. acceptance and commitment therapy), terapia dialektyczno-behawioralna (DBT).
